Zbyt inteligentni, żeby żyć szczęśliwie 🧠 Recenzja książki J. Siaud-Facchin

Czy istnieje coś takiego, jak nadinteligencja? Czy bycie zbyt mądrym pomaga w życiu, a może przeszkadza w osiągnięciu satysfakcji? Poznaj książkę psychoterapeutki Jeanne Siaud-Facchin "Zbyt inteligentni, żeby żyć szczęśliwie" i sprawdź, czy też jesteś wysoko wrażliwą osobą!

"Zbyt inteligentni, żeby żyć szczęśliwie" - recenzja książki Jeanne Siaud-Facchin

Dlaczego niektórzy przejmują się za bardzo, i to już od najmłodszych lat? Są też osoby, które dostrzegają więcej i potrafią wychwycić emocje innych, zwykle z negatywnym skutkiem dla siebie. "Zbyt inteligentni, żeby żyć szczęśliwie" to coś na kształt poradnika autorstwa Jeanne Siaud-Facchin, francuskiej psychoterapeutki. Zwraca ona uwagę na problemy osób o wysokiej inteligencji emocjonalnej i ludzi nadinteligentnych. 

Nadinteligencja - co to takiego?

Zanim poznasz dalszy ciąg recenzji, dowiedz się, czym jest nadinteligencja. To wcale nie oznacza wysokiego ilorazu inteligencji! Owszem, jedno z drugim może współistnieć, jednak chodzi tu przede wszystkim o inny sposób funkcjonowania i rozumowania w kontekście emocji.

Osoby nadinteligentne cechują się wysoko rozwiniętą empatią, lepiej rozumieją uczucia innych ludzi (nawet gdy osoby trzecie same nie zauważają lub nie potrafią określić własnych odczuć), a także dobrze przyswajają nową wiedzę i wykorzystują ją w życiu w sposób przemyślany.

Nadinteligentni nieustannie analizują różne informacje, wymagają od siebie perfekcjonizmu w każdym aspekcie życia, choć nie narzucają tego innym osobom. Co więcej, nie mogą opędzić się od nadmiaru myśli, choć nie wynika to z ich woli, a raczej z odbierania i przetwarzania wielu bodźców (słuchowych, fizycznych, emocjonalnych) jednocześnie. 

Zwykłe codzienne zadania bywają nużące, a powtarzalne obowiązki w pracy nie pozwalają się wykazać. To wywołuje u takich osób nudę, frustrację, zniechęcenie do życia i zmusza do nieprzerwanych poszukiwań sensu istnienia.

W swojej książce autorka opisuje pewne zachowania i zaburzenia oraz negatywne myśli, jakich doświadczają osoby nadinteligentne w różnym wieku - od kilkuletnich dzieci, które zwracają uwagę na sens życia (czy nawet na jego brak), przez przedszkolaki, uczniów, nastolatków. Siaud-Facchin przedstawia także sytuację młodych dorosłych i osób w średnim wieku. Ludzie nadinteligentni czują i zauważają więcej i w tym przypadku sprawdza się powiedzenie "im mniej wiesz, tym lepiej śpisz" (ja w takim razie wiem o wiele za dużo, od lat mam problemy z zasypianiem przeradzające się w bezsenność).

Nierzadko dzieci o świetnych wynikach w nauce, utalentowane lub osiągające liczne sukcesy szkolne pozaszkolne stają się - w dużym uproszczeniu - przeciętnymi dorosłymi. Trudno im osiągnąć sukcesy zawodowe, życiowe czy czuć się szczęśliwie w związku. Nie mogą się dopasować do reszty, odstają, czują się odosobnione i często można odnieść wrażenie, że są to - w pewien sposób - stare dusze. Nie wynika to z melancholijnego charakteru i flegmatyzmu. Po prostu osoby te inaczej postrzegają świat, życie, ludzi wokół, widzą i czują więcej, muszą radzić sobie z mnóstwem emocji. Takie bogate przeżywanie każdej chwili okazuje się przytłaczające, dlatego trudno jest osobom nadinteligentnym dobrze (lub jakkolwiek) radzić sobie w życiu. Nieraz powiedzą coś, co uznawane jest za nieodpowiednie w danym momencie, lecz nie z głupoty lub złośliwości, a innego sposobu patrzenia na świat.

W pewnym stopniu utożsamiam się z wieloma bohaterami i ich historiami, które autorka przedstawiła w książce. Sporo rzeczy - niestety, tych negatywnych - zauważyłam u siebie, stąd chciałam się dowiedzieć, jak mogę żyć sama z sobą w dobrej komitywie, by lepiej rozumieć własne odczucia.

"Zbyt inteligentni, żeby żyć szczęśliwie" J. Siaud-Facchin - moja opinia o książce

Skusiłam się na książkę "Zbyt inteligentni, żeby żyć szczęśliwie" ze względu na ciekawy opis na okładce, pozytywne opinie i rekomendacje wielu osób. Chociaż lektura okazała się interesująca i otworzyła mi oczy na pewne sprawy, to... się jednak zawiodłam. Osoba tworząca opis książki (ten z tyłu okładki, który ma zachęcać do przeczytania tytułu) kompletnie nie odniosła się do tego, że treść dotyczy głównie osób wysoko wrażliwych. I bach! Tytuł książki też nie odnosi się do tego, co można z niej wyciągnąć dla siebie. 

Owszem, przeczytać warto, ale nie należy nastawiać się - tak jak ja - na coś konkretnego, i że można w treści znaleźć informacje o tym, jakie zmiany wprowadzić w życiu, żeby choć przez chwilę poczuć się szczęśliwie. Tytuł jest według mnie nieadekwatny do tego, co czytelnik wyciągnie z książki.

Możesz kupić tę książkę np. w księgarni internetowej Tania Książka.
To link afiliacyjny, po jego kliknięciu trafisz na stronę księgarni.

Polecam tę książkę szczególnie osobom, którym trudno odnaleźć się we współczesnym świecie. Z kolei nastolatkom i ich rodzicom podrzucę inny tytuł - Dlaczego rodzice tak Cię wkurzają i co z tym zrobić autorstwa D.Burtetta. Treść przedstawiona jest w prosty do przyswojenia sposób, mimo to zawiera wiele przydatnych i ważnych porad dla dzieci oraz dorosłych.

Interesują Cię inne lektury? Sprawdź recenzje i opinie o książkach, które dotychczas ukazały się na Adzikowym blogu. Lista cały czas rośnie, recenzuję nie tylko komedie kryminalne, książki przyrodnicze, ale i próżnego rodzaju poradniki oraz książki popularnonaukowe. Bo lubię.

 

Znasz książkę "Zbyt inteligentni, żeby żyć szczęśliwie"? Jestem ciekawa, co Ty sądzisz na temat informacji w niej zawartych! A może i Tobie ten tytuł nie do końca pasuje do treści? Napisz w komentarzu, jakie są Twoje odczucia!